7 de novembro de 2018

UN TEXTO, UNHA EMOCIÓN

A pasada semana pasada o Club de Lectura para o alumnado de reforzo, que conduce Ana Pose, comezou o ciclo de lecturas deste mes. O tema? A  IRA. O texto sobre o que traballaron foi  A XUSTIZA POLA MAN, da nosa poeta máis querida: Rosalía de Castro. Parece que a reunión foi ben interesante, así é que si, estamos en racha!

Deixamos aquí unha das fotos tomadas durante a reunión:



 Velaquí este poema inmenso, tanto pola intensidade dramática de seu como polo seu carácter visionario. Rosalía foi quen de integrar a poesía social no seu traballo e denunciar o abuso dun sistema que oprimía, e oprime, a clase traballadora. O que podemos ler aquí non é outra cousa que a historia dun desafiuzamento, algo que está a acontecer, tirstemente, a día de hoxe en moitas familias

 Aqués que tén fama d' honrados na vila
roubáronme tanta brancura qu' eu tiña;
botáronme estrume nas galas dun día,
a roupa de cote puñéronma en tiras.
Nin pedra deixaron en dond' eu vivira;
sin lar, sin abrigo, morei nas curtiñas;
ó raso cas lebres dormín nas campías;
meus fillos... ¡meus anxos!... que tant' eu quería,
¡morreron, morreron ca fame que tiñan!
Quedei deshonrada, mucháronm' a vida,
fixéronm' un leito de toxos e silvas;
i en tanto, os raposos de sangre maldita,
tranquilos nun leito de rosas dormían.

Salvádeme ¡ouh, xueces!, berrei... ¡Tolería!
De min se mofaron, vendeum' a xusticia.
Bon Dios, axudaime, berrei, berrei inda...
tan alto qu' estaba, bon Dios non m' oíra.
Estonces, cal loba doente ou ferida,
dun salto con rabia pillei a fouciña,
rondei paseniño... (ne' as herbas sentían)
i a lúa escondíase, i a fera dormía
cos seus compañeiros en cama mullida.

Mireinos con calma, i as mans estendidas,
dun golpe ¡dun soio! deixeinos sin vida.
I ó lado, contenta, senteime das vítimas,
tranquila, esperando pola alba do día.

I estonces... estonces cumpreuse a xusticia:
eu, neles; i as leises, na man qu' os ferira.

Rosalía de Castro.




Ningún comentario: