Esta vez correu a cargo de Ángela Precedo e Ángeles Sandino. O texto da alumna é orixinal; presentouno a un concurso e foi seleccionado para a súa publicación nun libro que teremos na biblioteca ben cedo.
El transcurso del tiempo , de Ángela Precedo Blanco
Soy un alma esperando,
esperando mi muerte,
muerte que me mira con ojos de pan,
muerte que sabe a miel, melosa miel,
guardada en una caja de seda,
de la que no puede escapar,
escapar una sonrisa,
pues ya a nadie le importo,
pues ya todo el mundo me olvidó.
Soy como un rizado erizo,
en este castaño dorado,
dorado por la miel, melosa miel.
Las cerraduras de las tripas, de la espina,
resbalan por las sábanas de seda.
Es duro saber que en la piel tersa
donde en tiempos hubo balas,
ahora no hay nada,
pues el fósil quedó estéril.
Y, aun así, es delicioso saber…
que el tiempo pasa.
Circe ou o pracer do azul, de Begoña Caamaño
- É certo que me amaches? É verdade que me deixaches repousar no teu corazón?
- Tan certo como que de non existir Ítaca xamais te abandonaría. Tan certo como respiro e como o mar tira por min. Non é só que te amase, é que foi canda ti que coñecín o amor.
- Xúrame entón que me has querer en todas as túas mulleres futuras - Ulises fitouna atónito-, xura que este o noso amor servirá para que mudes o teu xeito de ollar as mulleres. Mozas ou vellas, fermosas ou feas, túas ou alleas, xura que desde agora todas han ser merecedoras do teu respecto, que nunca máis has ver ningunha como un ser inferior, como algúen sen criterio nin desexo propios, como un instrumento para as túas ansias ou ambicións... Oh, Ulises, tes que me prometer que a túa estadía en Eea foi algo máis que unha parada na túa singradura. Se o home que chegou a min non foi o mesmo que abandonou Ítaca, tampouco o home que parta das miñas beiras pode ser o mesmo que chegou a estas praias pedindo refuxio. Ti cambiáchesme moito, nobre laertiada, tampouco eu son a mesma deusa chea de xenreira que te recibiu. Faime sentir que tamén ti mudaches pola miña compaña, que no teu xeito de ver o mundo se pode agora seguir o rastro da miña ollada. Dime que deixei pegada forte na túa alma e que non serán só os teus brazos os que me estrañen.Non permitas, meu heroe, que chegue o día en que me arrepinta por te amar.
Ningún comentario:
Publicar un comentario