A nosa pretensión é facer visíbel que o medo é o contrario do amor. Non o odio, como podería parecer de entrada. Daquela, xera desconfianza, provoca fendas e rompe a harmonía. Estamos tan afeitas/os a vivir con el cargado ao lombo que nin nos decatamos do seu peso e de que este mina a nosa autoestima. Hai quen ten medo a perder o aprezo das compañeiras/os, así é que hipoteca a propia liberdade de expresión a cambio dunha aceptación social, que, talvez, non debería interesar tanto, principalmente porque adoita obedecer a intereses e non á afinidades e afectos. Outro dos medos que provocan moita anguria é o fracaso. Temos tanto medo a perder... Pero, perder o que? Se o pensásemos ben, poderiamos desdramatizar esta teima e repetir aquilo de "fracasaste siempre otra vez, fracasaste mejor...", que diría ironicamente o inmenso Marçal Font Espí... Se algún día todo pode esmorecer, é tan importante vérmonos no espello alleo?
Cal sería entón antídoto a esta emoción que tanto nos angustia? O AMOR, obviamente, mais a amar tamén se aprende. Daquela, implica certa dedicación, unha dedicación que esixe de nós atención, respecto e moito ENTUSIASMO. Xa sabedes: levar un deus dentro e darlle candela!
Ardede, ardede malditxs! :)
Velaquí unhas imaxes da reunión.
Ningún comentario:
Publicar un comentario